Heb de kist alvast maar uitgezocht!!

Ter inleiding:  bijgaande heeft Jambon geschreven voor het Pinkstertoernooikrantje van het gelijknamige voetbaltoernooi voor vriendenden en kroegelftallen, waar hij als de schier onpasseerbare van de Freaks United ook altijd aan meedeed en nog altijd een veelgevraagde stukkiesschrijver voor het krantje is, een stukkie wat ik mijn copains niet wil onthouden.

Toch wel leuk van Noes om mij te vragen, nog een stukkie te doen voor het Pinksterkrantje, voel me nu net dr Clavan: Ik ben gevraagd. Nu ik net 75 ben geworden is de neiging om terug te kijken weer eventjes opgelaaid, naar de tijd dat ik tv nog leuk vond met Koot en Bie en de tijd dat ik als een vogeltje naar de bovenhoek vloog om zelfs de hardste poeiers met 1 hand!!! klemvast te hebben, maar die is al meer dan 20 jaar vervlogen. En dat is maar goed ook, in 2016 heeft de chirurg een dynamische heupschroef moeten plaatsen en daarna bereik je het pre-operative stadium nooit meer, je mag al blij zijn als je weer een beetje behoorlijk kunt lopen en fietsen. Wat het fietsen betreft ben ik de scootergangstertjes uitermate dankbaar, dat die een Cumberland damesfiets met lage opstap in onze gemeenschappelijke tuin onbeheerd hebben achtergelaten, rij ik nu al jaren op en kan ik mooi op naar het Pinksternooi. Maar ja, vorig jaar bakten mijn Freaks er niet veel van en dan druip je als supporter met de staart tussen de benen weer af en moet je maar zien, hoe je het jaar verders door komt. Naar Veronica Inside koekeloeren dan maar.

Vooral Gijp vind ik dan kostelijk, met zijn blonde bruik op, zijn kinderen waren nu ook dolblij, dat ie verder als Renate door het leven ging, dit als persiflage op die Belgische journalist, die nu als Bo van Splibeek, voorheen Boudewijn, door het leven gaat. De kampioenen van de selectieve verontwaardiging vormden een kilometerslange file, om deze act ten strengste te veroordelen. Daar kan ik trouwens over meepraten, ik ben een paar jaar als Jacques Jambon, par la grace Dieu le roi de la Limerick door het leven gegaan.

De Groningse dichters elite is een soort sekte, die voornamelijk bestaat uit esoterische neuzelaars, alles alleen maar keurig, keurig, keurig gewauwel, wat nergens over gaat. Kent u dat lied van Hans Dorrestijn, de kerkhofganger?? Daar heeft Jambon zich door laten inspireren en op zijn speciale necropoetrypage op Facebook, de huidige stadsdichter met een limerick bedacht, met fotoo en al. Schijnt in schrijverskringen ten strengste verboden te zijn, gaan elkaar zelfs te lijf als ze zich al menen te herkennen in een geschetst personage maar als gepensioneerde anarchist heb ik lak aan God en gebod, Anayway dat limerickje heeft toen ook een storm van verontwaardiging opgeleverd,  het naarste en gemeenste gedicht ooit, wat een me2muts ooit had gelezen en om haar punt te bewijzen, droeg ze het tijdens een autoritje aan de medepassagiers zelfs voor. Als die laffe dichters dat nou ook eens gedurfd hadden, nee Jambon was de meest vrouwonvriendelijke man in Stad en Ommeland, waar geen enkele dichter nog mee geassocieerd wenste te worden.

Een dichtersavond, die Jambon had georganiseerdi, ging om die redenen dan ook niet door. Als je er het fijne van wil weten, ff Jaap Ham Groningen Googlen en  je krijgt de hele affaire breed uitgemeten op je schermpje. Tegenwoordig heb ik dan een besloten groep op FB, waar ik mensen kan uitnodigen om kennis te nemen van mijn aanstootgevende geschriften, maar de neuzelaars niet natuurlijk. Om op Gijp terug te komen, waar ik ook vreselijk om moest lachen is die story over dat nummertje, wat hij een keer met Annie Schilder in een van der Valkhotel heeft gemaakt.

Ja, die krijste de hele omgeving bij elkaar, weet Johan Derksen dan meesmuilend te melden. Atijd wat te beleven bij van der Valk trouwens, stond ik laatst voor de deur wat te paffen werd dan geen vuurwerk afgestoken maar, schonk een bloedmooie callgirl mij een verleidelijke blik, toch mooi dat ik op mijn leeftijd nog voor potentiele klant wordt gezien.

En dan wat Johan betreft, die heeft trouwens ook heel wat te verduren gehad van die selectieve verontwaardigingsmongolen, maar als ie dan van de trap af dondert, wensen al die mongolen hem opeens beterschap, terwijl een tweetje met een tekst als: Wat jammer nou, dat je niet doodgevallen bent heel wat oprechter was geweest. Dit soort onzin kan je op mijn Jacques Jambonblog van de Groninger Combinatie vinden, vaak gelardeerd met schone dames, ja jongelui, wees er snel bij, nu kan kan het nog, want ik heb mijn kist al uitgezocht!!!

Memorylane

Zo tussen 1965 en 1970 woonde Eddie Scholl, in 1970 schaakkampioen van Nederland, hier in Groningen aan de Meeuwerderweg. Nu een grijze eminentie en spreekstalmeester bij het Waling Dijkstra-rapidtoernooi.

De ouwe Waling Dijkstra, inmiddels overleden mecenas, steenrijk door een verfpatent en liep destijd met een portefeuille, boordvol flappen rond, Gert Ligterink heeft daar vaak smakelijk over verhaald.

Jambon deed weer eens mee en mocht in de 3e ronde tegen Renske Hania.

Het werd net als een dikke 20 jaar geleden opnieuw een Ben-Oni,


wat stond ze op een gegeven moment volkomen aangekrant. Het was aan alle kanten volkomen uit, moet je geen stuk weggeven Jambon!!! Deed ie natuurlijk wel en uiteindelijk eindigde dit alles in pais en vree. Bij het napraten toverde Renske mijn Kerstmanfotoo uit haar mobiel!

Was soll den das??, dacht ik verbaasd. Wel, destijds zat ik ook met een Kerstmuts op achter het bord, met ernaast een gevulde whiskeyfles. Waarom kreeg ik toen geen slokje, vroeg ze zich toen af?? Wel schat, er zat kouwe thee in, heeft exact dezelfde kleur als whiskey, deed ik destijds wel vaker trouwens. En iedereen maar denken, dat ie tegen een dronkelap zat te schaken. En als je een beetje had opgelet, had je het tussenzetje van Hoeksema – Pb3!!- ook wel gevonden! Inmiddels was het weer tied veur un pafke en wie lag daar tussen de straatstenen:

Rutger, hier in de schaduw van de beroemde dichter JJ.

Rutger Kopland. en toen moest ik opeens aan mijn tijd als dichter terugdenken. Heel vroeger, ver voor Wij als Jacques Jambon, par la grace de Dieu le Roi de limerick furore maakten, organiseerde Lambertus van der Marel in zijn Atlantis dichtersavonden.

Op één van die avonden vond Lambie, dat er schaakpoëzie voorgedragen diende te worden. Maar dat werd door de dichters genegeerd. De geitenwollensokkenfiguren van die avond produceerden alleen jammerklachten over verloren liefdes. En dan te weten, dat Wij, Jacques Jambon etc speciaal voor die avond een heus schaaklimerickje hadden klaarliggen. En niet aan bod kwamen. U begrijpt, dat Wij de gelegenheid te baat nemen, dat meesterwerk alhier alsnog te presenteren:

Er was eens een schaker uit Drachten
die kon geen moment wachten
met het doen van een zet
die was pet
toen kon niemand zijn leed meer verzachten!!!

Nu zou Jambon zichzelf niet zijn, als ie Mata Hari niet in de zijlijn had gezet!
That will be all folks, untit the next time!